Με πιάνουν οι ευαισθησίες μου....

Χτες ξύπνησα σχετικά αργά για τα δικά μου τωρινά δεδομένα και αφού χουζούρεψα για πάνω από μια ώρα στο κρεβάτι (σημειωτέον μου λείπει τρελά το κρεβάτι Αθήνας....αχ!), κατάφερα να πιάσω το mp3 απ' το κομοδίνο και πέρασα άλλη μια ώρα ακούγοντας μουσική και διαβάζοντας το βιβλίο της εβδομάδας...Με τα χίλια ζόρια κατά τις 12 παρά σηκώθηκα, πήγα στο σαλόνι είδα καμια 10αριά αναπάντητες κλήσεις και κάμποσα μηνυματάκια οπότε ήταν καιρός για καφέ και μπάνιο!Πήγα να φτιάξω ένα καφέ και δεν ξέρω πως τα κατάφερα, αλλά παρολίγο να τιναχτώ στον αέρα (στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι μου λείπει και η εσπρεσσιέρα της Αθήνας!!χεχε). Αποδέχτηκα σιωπηλά την ήττα μου και πήγα κατευθείαν για μπανάκι...Αφού στέγνωσα ντύθηκα πήρα το δρόμο για τη σχολή, στην οποία είχα να πατήσω πάνω από ένα μήνα, γιατί ναι φανατικό αναγνωστόνι μπορεί στη δική μου σχολή να μην πηγαίνω αλλά όταν με κάλεσαν σε γύρισμα για τα άγρια παιδιά που γίνονταν σ΄ένα πανεπιστήμιο της Αθήνας έτρεξα...Δεν ξέρω πως μου κόλλησε αλλά στη διαδρομή άκουγα συνέχεια Smiths...Αφού μπήκα στη σχολή και βρήκα ένα παγκάκι ήσυχο, κάθισα να περιμένω τα ρεμάλια (για μια ακόμη φορά αποδείχτηκα Άγγλος στην ώρα!χεχε) και άρχισα να αναρωτιέμαι πόσοι από κει μέσα άραγε να γνώριζαν τους smiths ή έστω να πέθαιναν για ένα κομμάτι τους...Με έπιασε κατάθλιψη, γιατί σίγουρα ένα 60% ούτε που θα τους είχε ακούσει σαν όνομα...Ευτυχώς τα ρεμάλια ήρθαν και πήγαμε να βγάλω κάτι φωτοτυπίες και μετά στα καπάκια για τάβλι...Αφού φάγαμε όλο σχεδόν το μεσημέρι στη σχολή και τελείωσε και ένα φίλος με ένα μάθημα που έδινε πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κέντρο της φοιτητούπολης...Φάγαμε, πήγα να πάρω κάτι βλακιούλες για το σπίτι (ένα σου λέω φανατικέ, ούτε να το ανακαίνιζα το σπίτι...Τόσα ψώνια την τελευταία εβδομάδα, το ΄χω παρακάνει...) και μετά για κανά απογευματινό καφέ στα γρήγορα....Μόλις γύρισα σπίτι, απ΄ τις πρώτες δουλείες που έκανα (μετά,φυσικά, το πλύσιμο των χεριών σε θέλω καθαρό αναγνωτόνι, αλλιώς τζούς...) ήταν να βγω στο μπαλκόνι να μαζέψω τη γκουμούτσα με τα πλυμένα ρούχα... Καθώς βαριόμουνα που ζούσα και μάζευα τα ρουχαλάκια με άρωμα λεβάντας, πήρε ο μάτης μου την μέχρι πρότινος αντιπαθητική,περίεργη και καρακατινάρα γειτόνισσα να είναι καθισμένη μπροστά στο τραπέζι της κουζίνας της και να χαζεύει στην τηλεόραση με ένα βλέμμα απογοήτευσης και παθητικότητας...Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο στεναχωρήθηκα και πόσο μπήκα για λίγο στη θέση της, και άρχισα να αναθεωρώ για αυτήν...Ίσως τελικά η μοναξιά που κρύβει μέσα της και η απογοήτευση από τη ζωή της να την κάνει να βγάζει στους γύρω της αυτό που βγάζει...Αχ όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνω τόσο αισθάνομαι έντονα ότι όλοι άνθρωποι είμαστε και πάνω κάτω μοιάζουμε πολύ μεταξύ μας...

Συμπεράσματα!!

1. Μεγαλώνω....
2. Δε θέλω να μεγαλώσω...
3. Αν συνεχίσω έτσι με τα ψώνια θα πρέπει να βγω στα φανάρια στο τέλος (*καταγγελία στο τέλος του post...)
4. Έχω αρχίσει και εκτιμώ περισσότερο ότι μου δίνει αυτή η ζωή...Ακόμα και τα άσχημα..
5. Εκπληκτικό το παρακάτω song, από ένα επίσης εκπληκτικό συγκρότημα που συνδυάζει απίθανα το tango με electro ακούσματα...

El mareo - Bajofondo

(*)Η καταγγελία...!

Λοιπον οι πακιστανοί που είναι στα φανάρια στην Πειραιώς (ξέρεις φανατικέ εκεί που στρίβουμε για Ιερά οδό...) έχουν αποθρασυνθεί πλήρως....Ακόμα και να τους κάνεις τσου-τσου-τσου δεν φεύγουν...Μόνο αν αρχίσεις τους υαλοκαθαριστήρες φεύγουν από πάνω σου...Δε φτάνει αυτό, τα σκουπάκια που χρησιμοποιούν είναι μες τη σαπουνάδα και αφήνουν παντού στίγματα...Νικήτα Κακλαμάνη λάβε μέτρα...!Μετά την υστερία που σε είχε πιάσει πριν κανα μήνα για την τόνωση του κέντρου σε θέλω ετοιμοπόλεμο....